به مناسبت بیستم تیرماه روز جهانی جمعیت

اکسیژن – دکتر سید علیرضا عظیمی - هر یک از انسانها دارای نیازهای فیزیولوژیکی هستند که خواه نا خواه مجبور به پاسخگویی و تامین آن می باشند. هوا برای تنفس،آب شیرین آشامیدنی، غذای سالم و کافی برای رفع گرسنگی، رشد بدن، کسب انرژی برای فعالیتها و پیشگیری از بیماری، پوشاک برای محافظت از سرما و نور خورشید، فضای فیزیکی برای خوابیدن، نشستن و حرکت کردن، تندرستی، دسترسی به درمان بیماریها و آسیبها، امنیت، دمای مناسب محیط، همسر و فرزند، هم صحبت، منبع درامد و ... از این گونه نیازها هستند.  

اما متاسفانه همیشه تامین این نیازهای فطری آدمی آسان نیست. از هزاران سال قبل که انسانها برای امنیت شان با جانوران درنده مثل گرگ و شیر و خرس می جنگیدند و برای فرار از گرما و سرما، ییلاق و قشلاق می کردند تا آن هنگام که جمعیت قبیله ها زیاد تر شد و درگیری برای دسترسی به شکارگاه میان قبایل آغاز گردید و بعدها که با پیدایش کشاورزی و دامداری، زمین و مرتع و آب کشاورزی مساله ساز شد و نهایتا تا روزگار ما که علاوه  بر زمین و آب و مسکن، شغل و تحصیلات عالی و حمل و نقل و سفر و غیره صحنه رقابت انسانها شده است، دو مساله همواره به چشم می خورد که عبارتند از مشکلات برای تامین نیازهای آدمی و تاثیر جمعیت بشر بر این امر.

به عبارت دیگر انسان همیشه با محدودیت منابع مورد نیازش روبه رو بوده و هر چه جمعیت بشر بیشتر شده رقابت و درگیری برای دسترسی به این منابع محدود افزایش یافته است. البته در برخی مواقع دانش، فناوری، اخلاق و کار گروهی به مدد آدمی آمده و منابع بیشتر و جدیدتری برای رفع حوائج در اختیار گذاشته اما تا کنون نتوانسته پاسخگوی کامل نیازها باشد.

وقوع فقر و عقب ماندگی، قحطی های بزرگ، بیماریهای همه گیر و پر تلفات، جنگهای متعدد و رقابتهای تسلیحاتی کشورها هر چند متاثر از علل مختلف است اما یکی از این علتها همان محدود بودن منابع در اختیار انسان است. گاهی این منابع آب و زمین است و گاهی نفت و سرمایه و فناوریهای جدید.

حال کره خاکی را تصور کنید با بیش از هفت میلیارد (هفت هزار میلیون) انسانی که مجبورند نیازهای پیشگفت را برای خودشان تامین کنند. آنهم کره ای که بسیاری از نقاط آن به سبب دریاهای بی انتها، سرما و یخبندان، گرمای شدید، بیابانهای بزرگ، کمبود آب، شنهای روان، کوههای مرتفع، زمینهای شوره زار یا سنگلاخ، آلودگیهای رادیواکتیو یا شیمیایی، آتشفشانها، گسلها، سیلابها و ... در حال حاضر برای انسان قابل زیست نمی باشند. نتیجه آنکه این جمعیت چند میلیاردی مجبورند در سطح کوچکی از خشکیهای کره زمین حوائج خود را بر طرف کنند.

تا اینجای قضیه به نظر قابل تحمل می باشد ولی خبر بد این است که آب، زمین کشاورزی و مرتع برای چرای دام به مقدار کافی برای پاسخگویی به نیاز این تعداد انسان وجود ندارد. اگر نیاز به زمین برای مسکن و جاده و خیابان، نیاز به هوای پاک برای تنفس، نیاز به آب و زمین و انرژی برای فعالیت کارخانه ها، نیاز به انرژی برای پخت وپز و آب گرم  و گرمایش و سرمایش و نور منازل و محل کار  و حمل و نقل را هم به این موارد اضافه کنیم که دیگر واویلا !